Op deze stille dag lees ik het boek “De glazen stolp” van Sylvia Plath uit. Mijn dochter is werken en mijn vriend is ook werken en komt vanavond terug uit Schijndel.
Als ik buiten stap om naar de winkel te lopen merk ik dat het buiten al even klam en warm aanvoelt als het binnen was. Ik denk na over het boek waarvan ik nog maar een hoofdstuk hoef te lezen. Als ik dit boek had gelezen toen ik nog een jonge vrouw was, had ik mezelf helemaal met haar vereenzelfd. Nu ben ik een vrouw van 53 met een levendige dochter van 17 en een relatie met Jeroen, de man met wie ik wil zijn.
Maar ik voel haar wel, de hoofdpersoon in het boek, en daarmee ook de schrijfster. Ik loop door het park en ik stap door mijn eigen angst en vrees voor ruimte en daarmee ook voor de mensen in die ruimte. Ik heb gekozen voor het leven en ik wil niet anders dan oud worden met mijn geliefden.
Ik sta aan het begin van het park en ik besluit het grasveld diagonaal over te steken en zo de kortste weg te nemen. Ik voel de onzichtbare hand die me probeert tegen te houden maar die besluit ik bewust te negeren. Dat heb ik in de loop van de jaren geleerd.
Het boek heeft uiteindelijk een beklemmende sfeer. Wat ik jammer vind is dat het niet zo mooi vertaald is in mijn ogen. Dat maakt me nieuwsgierig naar de Engelse versie van dit boek. En ik herken er dus wel degelijk wat in. Tijdens het lezen stap ik in een soort van wereld waarin ik leef met het boek tot ik het uit heb gelezen.
In de winkel koop ik twee bakken druiven, een meloen, een brood en een fles droge witte wijn. Op de terugweg stop ik mijn oordopjes in mijn oren en luister Eric Satie, Gnossiene. Doet me denken aan Jens. Thuisgekomen ruim ik de boodschappen op en stop de fles wijn in de diepvries. Daarna ga ik op de bank zitten en lees de rest van het boek.
Nu zit ik op de bank met voor me een glas witte wijn die ik schonk uit een fles met bevroren stukken vloeistof erin. Ik pik flarden op van buitenwereld maar ik bevind me nog steeds in mijn eigen wereld die ik wel prettig vind. Ik zoek naar een hele mooie afsluiting maar die vind ik niet.
Het volgende boek dat ik ga lezen is “Veronica besluit te sterven” van Paul Coelho. Ik weet niet of het de juiste keuze is. Eigenlijk hink ik op twee benen: Ik voel gulzigheid om inspiratie op te doen, en ik voel leegte, en stilte, en wit.