Ik denk aan mijn moeder

Soms is het erg te sterven

soms is het erg te sterven
en soms toch ook weer niet
soms moet je verschrikkelijk lachen
en soms barst je van verdriet
soms maak je een cynisch grapje
omdat je alles donker ziet
soms houd je iemand voor het lapje
een speels contact en je geniet
soms wil je luidkeels zingen
of zing je een weemoedig lied
soms wil je analyseren en denken
soms beminnen verder niet

altijd houd je van de krekels
en van de volle maan
je ruikt lavendel en wilde rozen
en hoort lieve woorden aan

je voelt het strelen van de wind
met je lot begaan
je voelt
dat vertederende vuur in jou
in alles op te gaan

Marina San Giorgi

Negen jaar geleden, op twee september is mijn moeder overleden.
Die laatste week was het prachtig weer; dat kan ik me nog goed herinneren.
Net zoals het nu, vandaag, ook is eigenlijk.
Eerlijk gezegd heb ik niet echt iets met de stervensdatum.
Misschien klinkt dat vreemd.
Ik was bij mijn vader en we hebben de exacte datum opgezocht want er was twijfel of het nu 2 of 3 september was. Andere dingen zijn me precies bijgebleven. De stille zondagochtend die het was. Dat ik net naar beneden was gegaan om mijn vader te halen omdat het moment was aangebroken. Het bosje freesia’s dat ik had meegenomen voor mijn moeder toen ze op haar stervensbed lag. Ze was er niet meer zo bij maar aan haar blik toen ze de bloemen zag weet ik nu nog dat het goed was dat ik ze heb meegenomen voor haar toen. Freesia’s, gele, waren mijn moeders lievelingsbloemen.
Op zoek naar het bidprentje vonden we het boekje van Marina San Giorgi dat mijn moeder heeft gekocht toen ze ziek was. Zij heeft daar toen heel veel aan gehad.
Het bovenstaande gedicht heb ik op haar begrafenis getracht voor te lezen. Dat lukte niet.
Ik was acht maanden zwanger.

Dit staat op de achterflap van het boek:

“Marina San Giorgi (1944-1993),
echtegenote van Paul Nouwens, is haar leven lang bezig geweest met onderwijs, communicatie en taal. Na diverse maatschappelijke functies begon zij haar succesvolle talenschool in Rotterdam. Daar werkte zij aan haar wens om een pluriforme samenleving door taal een brug te vormen tussen mensen. Tijdens haar ziekte, die haar uiteindelijk fataal werd, is zij begonnen met het schrijven van gedichten en teksten. Uit de indrukwekkende oogst die zij achterliet, werd voor dit boek een bloemlezing gemaakt.”